Jan Meijvis

Jan Meijvis al 25 jaar in het vak

Stukje uit Automaten Magazine Maart 2005

De automaat zal altijd blijven bestaan!

Jan Meijvis, de medewerker van Pierre de Jonge in Breda zit lang genoeg in het vak om de ontwikkelingen te zien. Die zijn niet altijd positief, maar: “Ik ga nog altijd met plezier naar mijn werk.”

Bijna 25 jaar zit hij in het vak, waarvan de laatste jaren in dienst van Pierre de Jonge in Breda. Jan Meijvis weet nog van de tijd dat zaken werden geregeld op een bierviltje of de achterkant van een sigarendoos. Die tijd is voorbij, realiseert ook Jan zich. “Sinds de komst van de euro zit de branche in zwaar weer”, is zijn mening.

“Het is anders geworden met de jaren. Vroeger kon je op iemands blauwe ogen zaken doen, maar dat gaat niet meer. Het is complexer geworden. Zakelijker, strakker. Maar bij ons is het nog steeds een man een man, een woord een woord. Ja, dat kan nog. Als je het vertrouwen in de mensheid gaat verliezen, dan houdt alles op.”

Wild west

Jan startte zijn carrière in de branche rond 1980. Glimlachend: “Het was toen nog min of meer een wild west branche. We stonden overal met onze automaten. Ik ben begonnen in sigarenmagazijntjes en wasserettes in Amsterdam. Dat ging perfect. De grote steden hadden vroeger drie automaten. Dat ging gewoon. Ik nam ’s morgens een automaat mee in mijn auto en die was ik ’s avonds kwijt. Dat maak je niet meer mee.

In 1986 kwam er een wet, in 2002 opnieuw en nu is ie alweer achterhaald. De overheid blijft het maar aanscherpen, dat is wel eens frustrerend. Je zou zeggen dat het een keer moet stoppen, dan kunnen de bedrijven gewoon weer gaan draaien. Toch was het vroeger ook niet altijd makkelijk. Onderlinge strijd was er altijd. Maar die strijd is er nu nog. Als hier een café gebouwd wordt, proberen we er allemaal zaken te doen. Dat is onze handel. Er komen alleen steeds minder spelers op de markt. Laten we hopen dat het tij gaat keren.”

Karakter

“Een hardwerkende branche”, karakteriseert Jan Meijvis zijn werkveld. “Een technische dienst is zeven dagen per week, 24 uur per dag in touw. Wij kennen hier een 24-uurs service. Het is geen branche met een negen tot vijf-mentaliteit. Een branche waar mensen zoals ik ze ken zich thuisvoelen. Ik werk hier nu zes jaar, maar 25 jaar is in dit bedrijf geen uitzondering.

Ze komen hier binnen en gaan nooit meer weg. Dat zegt ook wel iets over de branche. Wat die aantrekkingskracht dan is? Dat zou ik niet weten, maar ik zou nooit iets anders willen doen. Daar heb ik zelfs nooit over gedacht. En iedereen blijft in deze branche hangen. Ik zie nog steeds dezelfde gezichten.” Naast de volle uren ziet Jan ook dat er enorm veel vrijwilligerswerk wordt verzet.

“De mensen in het bestuur van de VAN steken er enorm veel tijd in. En dat is gewoon liefde-werk voor de branche, allemaal pro deo. Maar zonder dat werk was deze branche er niet meer geweest. Niet in deze vorm.”

Zwaar weer

De meest recente ontwikkelingen baren Jan zorgen. “De branche zit in zwaar weer”, herhaalt hij en de teruglopende omzetten bij met name de exploitatie in de horeca ondersteunen dat. “En dat terwijl het wel een steeds meer geaccepteerde branche is. Maatschappelijk steeds meer geaccepteerd, maar de overheid lijkt dat niet in de gaten te hebben. Ik ben benieuwd wanneer de branche zegt: ’tot hier en niet verder’.

Als alles verboden wordt, dan zijn we terug bij af. Dan gaan de automaten gewoon weer achter het gordijn. Die automaat zal toch altijd blijven bestaan.” Er moet wat gebeuren, zoveel is duidelijk. Maar wat? “De spelersgroep die we verloren zijn moeten we weer zien terug te winnen. Zij spelen nu op hun gsm of thuis op de computer. Maar we zullen zelf een alternatief moeten vinden voor de speler die in de horeca komt en nu niet speelt.

De basis van het kansspel is in feite al heel lang hetzelfde. We moeten inzien dat we dat moeten veranderen. Tegenwoordig werken we ook met e-mail, terwijl we dat vroeger op een bierviltje deden. De groothandel is volgens Jan Meijvis genoeg in beweging en bereid om naar de exploitant te luisteren. Zelf is Jan ook dagelijks op de straat en merkt dat er behoefte is aan iets nieuws. “De sms-boxen, Njoy: dat is een stap in de goede richting. Die kant zullen we op moeten.”

Niet gerust

Een meer liberale wetgeving zou ook kunnen helpen om stappen in de goede richting te zetten, maar Jan is niet gerust op een nieuwe wet. Met name het idee dat de automaten opnieuw aangepast moeten worden en dat de branche op die wijze met een nieuwe grote investering wordt opgezadeld, hangt als het zwaard van Damocles boven het hoofd van de branche.

Maar de meest gehoorde klacht in de horeca is de onduidelijkheid over hoog en laagdrempeligheid. “Daar valt niet mee te werken. Het hele centrum van Den Haag staat zonder automaten. Kijk, wij verkopen amusement en daar moeten we inspanningen voor doen. We zijn van 75.000 naar 30.000 automaten gegaan. We kunnen niet nog meer inleveren.”

Jan’s stem klinkt strijdvaardig maar tegelijkertijd gelaten. “Met handen en voeten gebonden. En wat kunnen wij doen? Laatst stond in de krant een artikel over de visserij, een veel grotere branche dan wij. Zij krijgen ook te maken met nieuwe quota, die branche wordt de nek omgedraaid. En wij praten over een branche van drie, vierduizend mensen. Dan tel je gewoon niet mee.”

Toch met vertrouwen

Desondanks heeft Jan volop vertrouwen in de toekomst Hij realiseert zich dat de automatenbranche nooit rust zal kennen. “Dat is altijd zo geweest, het is een voortdurende strijd. En ik heb vertrouwen, maar ik hoop wel dat er een wetgeving komt waar ik vertrouwen in kan hel ben. Een goede wetgeving is ook van belang voor de technologische ontwikkelingen: de wet moet wel kansen bieden om te kunnen innoveren.

“In Oost-Europa is het goed geregeld. Een land als Hongarije was tien jaar geleden bij wijze van spreken nog een bananenrepubliek op dit gebied, maar in de technische ontwikkeling in deze branche gaat Hongarije Nederland nu voorbij. Maar het feit dat de branche nooit rust heeft gekend, zorgt voor een extra karaktertrek die ook in dit geval van pas zal komen. “Hier zitten de vechters en dat zal zo blijven.”

Branche met charme

Nog tien jaar scheidden Jan Meijvis van zijn jaren van rust. En ergens spijt hem dat. “Het is een branche met charme, absoluut. Ik hoop de laatste tien jaar wel in deze branche te slijten, want ik wil niets liever. Elke dag ga ik met plezier naar m’n werk, dat is toch prachtig? De branche zal over tien jaar wel veranderd zijn. ja. De huidige automaat is er dan niet meer, we zitten dan in een ander tijdperk. Als het om bedrijven gaat, denk ik dat alleen de sterke spelers over zijn. Zolang we maar proberen met z’n allen het maximale eruit te halen.”

Bronvermelding: Automaten Magazine Maart 2005