Theo Muller Hobea

Theo Muller Hobea stopt ermee

Stukje uit Automaten Magazine Juli Augustus 1997

“En toch zou ik het zo weer over doen”

‘Aan alles komt een einde. Na veertig jaar Hobea perikelen gaat Theo Muller met pensioen.’ Zo begon de uitnodiging van Hobea voor een gezellige feestavond naar aanleiding van het afscheid van Theo Muller van Hobea.

Op vrijdag (de dertiende!) juni werden onder het genot van lekkere hapjes en drankjes handen geschud en vele herinneringen opgehaald. Het was dan ook een lange tijd van inderdaad veel perikelen voor Theo Muller en Hobea. Toch zegt hij nu zonder aarzeling: ‘Als ik het over zou moeten doen zou ik het precies weer zo hebben gedaan.’

Theo Muller, genietend van zijn feest

Het was keihard aanpakken. Met bloed, zweet en tranen gaf Theo Muller vanaf 1986 leiding aan een groep mensen die het nieuwe Hobea ging opstarten. ‘Er was zoveel te doen, een geheel nieuw automatenpark. Ik ging me bemoeien met de exploitatie en dankzij de goede raad van Madame Breugelmans gingen we later ook met de groothandel de goeie kant op.’

Je zou kunnen zeggen dat Muller, die in 1988 directeur werd, er in slaagde de zaak weer goed op de rails te zetten. Dat daarbij in een paar jaar tijd vanwege de beperkingsmaatregelen nog eens drie keer het automatenassortiment aangepast moest worden, maakte het er allemaal niet gemakkelijker op. ‘Een heel vervelende toestand. We hebben daarmee harde klappen gehad, gedwongen ontslagen. Ook daar zijn we weer bovenop gekomen. Maar naast vele mooie dingen zijn dat toch hele nare ervaringen in die veertig jaar,’ vertelt Muller. En dan te bedenken dat hij oorspronkelijk slechts drie weken bij het Schiedamse bedrijf zou blijven.

Vrijgevochten bende

‘Mijn broer vroeg me destijds om een week of drie in te vallen. Ik kwam daar tussen een vrijgevochten bende terecht. Een heerlijke tijd. Nou ja, het werden een paar weken meer dus.’ Theo Muller ging samen met een ervaren collega de rayons in Brabant en Limburg af. ‘Soms waren we daar tegelijk met concurrerende firma’s. Gingen we samen stappen. Leuk, natuurlijk.’ In het begin bracht hij echter ook veel tijd door in de werkplaats.

Kasten als de Wurlitzers en Seeburgs schoonmaken. ‘Later moesten de machines met kleine plaatjes worden omgebouwd. Dat heb ik een tijd gedaan, totdat Madame me uit de werkplaats haalde.’ Samen gingen ze vervolgens de exploitatie doen. Hij leerde de klanten, in Brabant waar de ‘gemakkelijksten’ zaten, snel kennen. ‘Dat was heel anders dan nu. Het kon gebeuren dat je midden in de nacht bij mensen aankwam. Werd er koffie voor je gezet.

Toen de Uprights kwamen heb ik meegemaakt dat die automaten bijna van onze vrachtauto’s werden gerukt, zo gek waren ze op die dingen.’ Een heel verschil met vroeger. ‘De maatschappij is harder, zakelijker en vooral sneller geworden. Opschieten, geen tijd. De jeugd weet niet anders meer. Daarbij, de jongeren hebben het een stuk gemakkelijker. Waarmee ik niet wil zeggen dat ze het niet goed doen. Het is een andere manier, dat is duidelijk.’ Het moge duidelijk zijn dat hij in zoons Edwin en Ted en in Alain Breugelmans, die nu de directie voeren, alle vertrouwen heeft.

Goede boterham verdienen

Het was zijn wens om op zijn zestigste te stoppen. Een leeftijd die Theo Muller, op de dag van zijn afscheid, inmiddels heeft bereikt. Toch zal hij niet opeens verdwijnen. Ze zullen me nog weleens het gebouw binnen zien wandelen, interesse tonen, mijn zoons nog eens zien. Mijn actieve aandeel was al minder, na de overname door de jongens.

‘Terugkijkend zegt hij: ‘we hebben moeilijke tijden meegemaakt maar ook zulke vreselijk leuke dingen. We hebben er ook met z’n allen van geprofiteerd als het goed ging. Ik hoop van harte dat het die kant weer opgaat. Dat we met de branche een goede boterham kunnen verdienen.’ Dat zal ook afhangen van welke kant het opgaat met de nieuwe wet, weet ook Muller. ‘Op zich lijkt het er niet slecht uit te zien. Het is belangrijk dat er op alle fronten rust komt. Aan onzekerheid heb je niks.’ De beperkende maatregelen zijn dan wel nodig, maar Muller vraagt zich ook af of de overheid niet enkel alles focust op de automatenbranche.

‘Je zult mij niet horen zeggen dat er geen verslaving is. Maar ga dan ook eens in de casino’s kijken, vind ik dan. Daar zie je mensen hun hele salaris er door draaien. Iets wat vroeger ook gebeurde, zegt hij. ‘Van de exploitant hoorde je allerlei verhalen. Een vertegenwoordiger in sigaretten die al zijn geld in een automaat had gegooid. Of hij dan met zijn sigaretten mocht betalen, vroeg hij. Afijn, de horecabaas stemt toe en bemerkt later dat het om etalagemodellen gaat. En daar werd dan nog hartelijk om gelachen. Moet je vandaag de dag eens doen!

Maar het mooie overheerst, vindt Muller. Dat merkten ook de gasten op zijn afscheidsfeest. Al is hij dan geen man van veel woorden: ‘Als ik zelf naar een receptie ga erger ik me ook kapot aan al die lange toespraken. Ik vind het veel leuker als men het naar de zin heeft, gewoon een gezellig feestje.’ Nou dat feestje was er dan ook naar. Een gezellig samenzijn van vele bekenden, muzikaal omlijst door de Bobby Setter Band.

Nico van Essen zingt Theo Muller toe

Verrassend was het optreden van Nico van Essen, vele jaren werkzaam als medewerker bij Hobea en als automaten-exploitant. Hij klapte uit de oude schooldoos en zong enkele liedjes. De organisatie van de avond was overigens in handen van een andere oud-medewerker, Leo van Hal.

En Theo had geluk, er was slechts een toespraak, behoorlijk kort. Maar wel recht uit het hart. Alain Breugelmans vond het heel moeilijk ’te praten over iemand die je al zo lang kent. Ik heb Theo natuurlijk al lang meegemaakt, vanaf dat ik een jochie was Van Theo ging altijd een soort rust uit. Zat je met en probleem dan stelde hij je gerust of wees je terecht, maar altijd positief. Ik denk dat dat het begin is van echte vriendschap. Eigenlijk het allerbelangrijkste, dat je een vriend hebt. En als dat daarnaast nog je partner is, dan is dat prachtig. Theo, daar wil ik je voor bedanken.’

Bronvermelding: Automaten Magazine Juli Augustus 1997