Pierre Mennes

Pierre Mennes 40 jaar bij Vale Automaten

Stukje uit Automaten Magazine Mei 2000

‘Bij dit bedrijf zijn mensen die er twintig, dertig en veertig jaar werken.

Dat zegt toch wel iets over de sfeer hier he?’ Pierre Mennes is één van de mannen van het eerste uur bij Vale Automaten in Veldhoven. Eind vorig jaar vierde hij zijn 40-jarig jubileum. Toen kon hij wegens omstandigheden geen interview geven aan Automaten Magazine. Nu kijkt hij alsnog eens terug op de afgelopen veertig jaar. Veertig jaar werken bij een gemoedelijk bedrijf.

Een jonge Pierre Mennes (derde van links), toen nog bij Frans Vale in Bergen op Zoom

Jullie hebben toch wel genoeg andere dingen om over te schrijven’, was de eerste reactie van Pierre Mennes toen hij gevraagd werd voor een interview. Maar wanneer hij uiteindelijk op zijn praatstoel zit heeft hij genoeg stof voor een verhaal.

“Ik kwam meteen na de ambachtsschool bij Vale in Bergen op Zoom. Bij Frans Vale, de vader van Harry. Toen was ik een jaar of zestien’, verwijst hij naar een foto uit ongeveer 1955. Mennes was aangenomen als monteur voor de jukeboxen en flippers. ‘Gebruikte jukeboxen, die hier omgebouwd werden.

Na zijn diensttijd, waarin hij wekelijks nog wat uren bijverdiende bij Vale, ging hij na een korte periode in een hal in Cadzand bij Harry Vale in Eindhoven werken.

Florerend bedrijf

‘Ik zou maar tijdelijk daar blijven. Maar de stad, het werk en vooral ook mijn vriendin, die later mijn vrouw werd, bevielen me zo goed dat ik er bleef. Vale verhuisde naar Veldhoven en Pierre ging mee. ‘Voor in het huis hadden we een platenzaakje, keuken en bijkeuken fungeerden als werkplaats. Vale en zijn vrouw woonden boven.’

Regelmatig moest Pierre met de trein naar Bergen op Zoom, daar pikte hij een jukebox op en met een auto vertrok hij naar een klant. Aldaar was Harry Vale al bezig met de bedradingen en andere handelingen. De titel-kaartjes werden door mevrouw Vale ingetypt. Maar het ging goed, er werden weken van zestig uur gedraaid en het bedrijf floreerde.

Er kwamen ook meer monteurs. Het rayon was groot, van Breda tot Maastricht en ook België werd aangedaan. ‘Daar trof ik ooit een klant die niet kon betalen. Maar ik mocht dan wel met zijn dochter naar bed…’ Mennes bedankte toch maar voor de eer.

Persoonlijk contact

Na tien jaar monteur te zijn geweest werd Pierre Mennes kassier, vertegenwoordiger zo u wilt. Dat beviel goed. ‘En nog steeds. Het persoonlijke contact met de klanten heb ik altijd erg fijn gevonden. Hoe goed die contacten waren merkte hij toen hij eerst zelf een operatie moest ondergaan en later zijn vrouw ziek werd. ‘De bloemen en de kaarten. Van het bedrijf natuurlijk, maar ook van de klanten. Hartverwarmend was dat.’

Pierre Mennes maakte uiteraard de introductie van de speelautomaten van nabij mee. ‘De Turf King en de Key West bijvoorbeeld, de vijf ballen-spellen. Die dingen konden opgevoerd worden en dan kreeg je meer vrije spelen, maar in de praktijk ging het om de kwartjes. Later kwamen de kansspelautomaten als de Merry England. ‘Die was half mechanisch en half elektrisch. Daar kon je 25 gulden en soms 50 gulden mee winnen.’

De kansspelautomaten zorgden voor verwarring in gemeentes. ‘Soms ging er een gemeente dicht, dan weer eentje open. De Merry England had gulden en kwartje-inworpen, maar in Eindhoven duurde het jaren voordat die guldeninworp werd toegestaan. Als er een gemeente werd ‘vrij gegeven’ vlogen de mensen van Vale er op af, met alle collega-concurrenten. ‘Maar we hadden al veel klanten, bovendien was er flink gelobbyd van te voren. En Harry Vale kende veel mensen.’

Tijdens zijn jubileumfeest krijgt Pierre Mennes een envelop overhandigd van (toenmalig) directeur Jan van Kasteren

Kilometers

Een onzekere periode was dat, hoewel men nooit bang was voor banenverlies. Ook niet tijdens de beperkende maatregelen die volgden op de discussie en de alarmerende cijfers rond de gokverslaving. Pierre Mennes daarover: ‘Dit bedrijf voerde daarin een goed en eerlijk beleid. Toen die leeftijdsgrens er nog niet was drukte Vale ons op het hart dat voorkomen moest worden dat jongeren van een jaar of vijftien, zestien achter die kast stonden. Maar ja, het was wel zaak de horeca-eigenaar daar ook van te overtuigen.’ Er kwam dus nogal wat kijken bij dat vak van kassier. Maar het deed Mennes goed. Ook al werden er dan heel wat kilometers gemaakt.

Je had in die tijd nog geen centrale telefoon. Dus dan kwam je van Roermond terug in Veldhoven waar je te horen kreeg dat je linea recta naar Weert moest voor een reparatie. Hetzelfde traject weer terug! Later hebben we lang met semafoons gewerkt, een prachtige uitvinding. En nog later kwam de mobiele telefoon natuurlijk. De tijden veranderden. Toch heeft elke tijd zijn charme vindt Pierre Mennes.

Sommigen van zijn generatiegenoten zeggen dat het werk zakelijker, misschien zelfs wel killer is geworden. Vooral het contact met de klanten. Mennes: ‘Maar dat geldt voor de hele samenleving. Als de jongere generatie kasteleins zakelijker is dan hun voorgangers, besef dan wel dat die mensen ook steeds hogere kosten hebben. Ik snap dat heus wel. Maar die zakelijkheid zie je ook overal terug. In je bedrijf, in heel de maatschappij.

Tante Alida

En toch blijft dat bedrijf heel bijzonder voor Pierre Mennes. Vooral de collega’s die hij niet alleen op het werk maar ook daarbuiten ziet. Een goed sociaal contact, dat vinden. we allemaal belangrijk. Regelmatig is er wel iets te doen. Wat dat betreft is er voor ons niet veel veranderd nadat Harry Vale vertrok en een andere leiding het overnam. En ook weer niet nadat we over zijn gegaan naar JVH.’

Over Harry Vale, de pionier, heeft Mennes zijn eigen gedachten. ‘Een hardwerkende prima vent, die zeker ook oog had voor het sociale. Maar hij kon soms ook erg kritisch zijn. Dan kon je op je donder krijgen. Maar daar zat steeds die gedachte achter dat het voor het bedrijf was. voor je collega’s en dus ook voor jou.’ Harry Vale trad een aantal jaren geleden terug, maar vergeten zijn ze hem niet en hij hen niet.

Zo nu en dan laat Vale flink van zich horen. ‘Dan heeft hij weer iets met zijn Tante Alida. Da’s een niet bestaande tante met veel geld zogenaamd. En die heeft een selectief clubje met alleen medewerkers die minstens 25 jaar bij het bedrijf zijn. De Tante Alida club. En tante trakteert ons dan op een uitstapje of zo. Maar dat verzorgt Harry Vale dus.

Pierre Mennes werkt tot 2003 bij Vale. Daarna verwacht hij het bedrijf wel te zullen missen. ‘Het is een stuk van je leven. En je blijft niet zomaar 40 jaar bij één bedrijf. Dat is omdat de werksfeer hier goed is en altijd goed zal blijven.

Bronvermelding: Automaten Magazine Mei 2000